پرنیان، نفس مامان و بابا

گنجشککم...بعد از بارها تلاش ناکام برای اپ کردن وبلاگت با موبایل الان بعد از مدتها نشستم پای کامپیوتر و دارم برات مینویسم. جوجه یک سال و 8 روزه من... به همین زودی یکسال گذشت.انگار همین دیروز بود که تو اتاق عمل صدای گریه ت پیچید و دکتر یه جوجه خیس خوشگل نشونم داد.یه بمب هسته ای یک وجبی! که زندگی ما رو دگرگون کرد. اوایل سخت بود...اداپته شدن دو تا ادم بی تجربه با یه جوجو واقعا سخته ولی هزار برابر سختیش شیرینی داره.انقدر که بعضا دوباره و سه باره و حتی بیشتر تکرار میکنن این تجربه رو! جوجه م بودن با تو تجربه غیر قابل وصفیه. اغراق نمیکنم! (بزرگ میشی و منو بیشتر میشناسی و میفهمی اصلا اهل اغراق و تعارف نیستم. )تک تک حرکات تو حسی تو من ای...